خانه دوست کجاست؟” در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان مکثی کرد.
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن‌ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

“نرسیده به درخت،
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر به در می‌آرد،
پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پای فواره جاوید اساطیر زمین می‌مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او می‌پرسی
خانه دوست کجاست.”

مه را یارای مقابله با دل نا خدا نیست

مه ز دوری و فراق ها می داند

او اغازین ره عشق را دیده بارها شنیده

ان که می خواهد بماند در کنار مه تا رویای ارزوها هنوز گام بر نداشته

اما مه می داند که او گام بر خواهد داشت

پلاک عشق برای او رازی است سر به مهر

گر خواهی ماوای ان راز را بجویی

اهسته نجوا کن عشق را برای مه

برای او که دوست دارد هم راز نفس های تو باشد

بی تو هرگز                                              

بی تو دلم همیشه تنگ است ، بی تودنیا برایم سوت و کوراست

بی تو شبم بی مهتاب است ، بی تو ستاره آسمان تاریک دلم خاموش است

بی تو زندگی بی مفهوم است ،بی تو عشق و عاشقی در دلم دوراست

بی تو هوای دلم همیشه ابری است ، آسمان چشمانم همیشه بارانی است          

بی تو زندگی برایم عذاب است، گلهای باغ دلم همه خشک و بی جان است

بی تو دریای دلم کویری تشنه و خشک است ، آسمان آبی قلبم تیره و تاراست

بی تو عشق از خانه دلم فراری است و طاغچه خانه دل همیشه خالی است

بی تو آرزویی                                                   

ندارم در دلم ، و تنها آرزویم از خدای خویش بودنت در کنارم است

بی تو غروب ها برایم جهنم واقعی است ، و سحرگاه طلوع خورشید دلم خیالی است

بی تو مجنونم ، بی تو موجودی پوچم ، بی تو جاده زندگی ام بن بست است

و پرنده های آشیانه قلبم همه بی آوازهستند بی تو وجودم در این دنیا بی ارزش است

 و نامم در کتاب زندگی خط خورده وفراموش شده است       

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی تو را با لهجه گلهای  نیلوفر 

صدا کردم ,
تمام شب برای با تراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم ,
پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آب احساس تو را از بین گلهایی که در تنهاییم روئید با حسرت جدا کردم
و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی
"دلم حیران و سر گردان چشمانیست رویائی"
و من تنها برای دیدن زیبائی آن چشم ,تو را در دشتی از تنهائی و حسرت دعا کردم ,

می‌توان در کوچـه‌هـای زنـدگی پاسـخ لبخنـد را بـا یاس داد می‌تـوان جـای غـروب عشـق را به طلوع ساده‌ی احساس داد می‌توان در خلوت شب‌هـای راز فکـر رسـم آبـی پـرواز بـود می‌توان تا فرصت ادراک هست با خلـوص یاس‌ها هم‌راز بود می‌تـوان با لهجـه‌ی سرخ دعـا مدتـی بـا آسمـان خلـوت نمود می‌توان با حرفی از جنس بلور شوق را به هر دلی دعوت نمود می‌تـوان در آرزوی کـودکـی با حضور یک عروسک سهم داشت می‌توان گاهی بـه رسـم یادبود در دلی یـک شـاخه نیـلوفر گذاشت می‌توان از شهر شب بوها گذشت عابر پس‌کـوچه‌هـای نـور بود می‌تـوان همسـایـه‌ی مهتـاب شـد فکر زخم غنچه‌ای رنجور بود می‌تـوان با لطـف دست پنجـره مهربان گنجشک‌هـا را دانـه داد می‌توان وقتی خزان از ره رسید یک کبوتر را به کنجی لانه داد می‌تـوان در قلب‌هـای بی‌فروغ لحظه‌ای برقی زد و خورشید شد می‌تـوان در غـربـت داغ کویـر گاه آن ابـری که می‌بـاریـد شـد......

می‌توان در کوچـه‌هـای زنـدگی پاسـخ لبخنـد را بـا یاس داد می‌تـوان جـای غـروب عشـق را به طلوع ساده‌ی احساس داد می‌توان در خلوت شب‌هـای راز فکـر رسـم آبـی پـرواز بـود می‌توان تا فرصت ادراک هست با خلـوص یاس‌ها هم‌راز بود می‌تـوان با لهجـه‌ی سرخ دعـا مدتـی بـا آسمـان خلـوت نمود می‌توان با حرفی از جنس بلور شوق را به هر دلی دعوت نمود می‌تـوان در آرزوی کـودکـی با حضور یک عروسک سهم داشت می‌توان گاهی بـه رسـم یادبود در دلی یـک شـاخه نیـلوفر گذاشت می‌توان از شهر شب بوها گذشت عابر پس‌کـوچه‌هـای نـور بود می‌تـوان همسـایـه‌ی مهتـاب شـد فکر زخم غنچه‌ای رنجور بود می‌تـوان با لطـف دست پنجـره مهربان گنجشک‌هـا را دانـه داد می‌توان وقتی خزان از ره رسید یک کبوتر را به کنجی لانه داد می‌تـوان در قلب‌هـای بی‌فروغ لحظه‌ای برقی زد و خورشید شد می‌تـوان در غـربـت داغ کویـر گاه آن ابـری که می‌بـاریـد شـد