یادداشت های یه آسمونی
شمس لنگرودی درین سیاهی و سردی بسان آتشگاه، همین نه جان به ره دوست می فشانم شاد، به دست بسته ام ای مهربان،نگاه مکن دوای درد بشر یک کلام باشد و بس فریدون مشیری ملا نصر الدین به خونه ی مرد ثروتمندی می ره تا برای فقرا صدقه جمع کنه. کلفتی در رو باز می کنه و ملا نصر الدین قضیه رو به او می گه، کلفت بعد از چند دقیقه برمی گرده و می گه: اربابم خونه نیست. ملا نصر الدین می گه: اشکالی نداره به او بگو دفعه ی بعد که خونه نیست، سرش رو پشت پنجره جا نگذاره آخه آدم فکر می کنه داره دروغ می گه. شب آرامی بود می روم در ایوان، تابپرسم از خود زندگی یعنی چه؟ مادرم سینی چایی در دست گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا لب پاشویه نشست پدرم دفتر شعری آورد، تکه بر پشتی داد شعر زیبایی خواند ، و مرا برد، به آرامش زیبای یقین با خودم می گفتم : زندگی، راز بزرگی است که در ما جارست زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست رود دنیا جاریست زندگی ، آبتنی کردن در این رود است وقت رفتن به همان عریانی که به هنگام ورود آمده ایم دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟ هیچ!!! زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری شعله گرمی امید تو را ، خواهد کشت زندگی درک همین اکنون است زندگی شوق رسیدن به همان فردایی است ، که نخواهد آمد تو نه در دیروزی ، و نه در فردایی ظرف امروز ، پر از بودن توست شاید این خنده که امروز ، دریغش کردی آخرین فرصت همراهی با ، امید است زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک ، به جا می ماند زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ زندگی ، خاطر دریایی یک قطره ، در آرامش رود زندگی ، حس شکوفایی یک مزرعه ، در باور بذر زندگی ، باور دریاست در اندیشه ماهی ، در تنگ زندگی ، ترجمه روشن خاک است ، در آیینه عشق زندگی ، فهم نفهمیدن هاست زندگی ، پنجره ای باز، به دنیای وجود تا که این پنجره باز است ، جهانی با ماست آسمان ، نور ، خدا ، عشق ، سعادت با ماست فرصت بازی این پنجره را دریابیم در نبندیم به نور ، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم پرده از ساحت دل برگیریم رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم زندگی ، رسم پذیرایی از تقدیر است وزن خوشبختی من ، وزن رضایتمندی ست زندگی ، شاید شعر پدرم بود که خواند چای مادر ، که مرا گرم نمود نان خواهر ، که به ماهی ها داد زندگی شاید آن لبخندی ست ، که دریغش کردیم زندگی زمزمه پاک حیات ست ، میان دو سکوت زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست لحظه آمدن و رفتن ما ، تنهایی ست من دلم می خواهد قدر این خاطره را دریابیم. توی دنیا هیچ کسی هم نفسم نیست حتی وقتی گم می شم دلواپسم نیست توی قلب هیچ کسی جایی برام نیست توی قلبم همیشه جای تو خالیست!
بگذار یک بار دیگر در قلب تو به دنیا بیایم
و پا برهنه در آسمان راه برم
بیا ...
بیا و این هوای دم کرده را کنار بزن!
بوسه های خاک گرفته را از پستو بیرون بیاور!
دستی به صدای خسته ام بکش!
و بگذار یک بار دیگر به تو سلام کنم
بگذار کلمات مرده ام در صدفهای صورتی جای دهم
و آنقدر نگاهت کنم
که گونه هایم به رنگ نارنجها شوند
و بگذار قبل از انکه آخرین سیب به زمین بیفتد
نام تو را یاد بگیرم
در انتظار تو بوده ام
بنشین و
مرا پاک کن
از گرد آفتاب پوک
که بر سر من باریده است
چه روزگار درازی
در انتظار دست های تو بوده ام.
آرامتر!
این تندیس غبار
به سر انگشتی
فروخواهد ریخت،
دست از من بدار
می خواهم تو را
از جان بنگرم
زان پیشتر
که به لرزش آهی
خاکستر شوم...
طاقتش از پاییز طاق شده
خم کوچه زمستان را که رد کند
رد پای تو را می توان دید
برف ها را
برای نفس کشیدن غنچه ها کنار می زنی
قناری را آواز می خوانی
و
چکاوک را می سرایی
تجلی واقعیت را در شکوه طبیعت می بینی
چون بهار سبز می رویی
طراوت باران را می باری
تا سرودشادی ها راجاری شوی
اما زمان در پاییز قلبم سکوت کرده!
به یغما برده خاطرات مهربانی را
می دانم نمی شناسی!
همین حوالی در کوچه باغ اندوه!
به نظاره نشسته ام برگریزان دل پاییزی ام را
تهی از هر چه سبزی ،
هر چه لبخند،هر چه زیبایی
ثانیه ها متفرق نمی شوند،
روزها هفته وار می گذرند
کاش می شد تنهایک نسیم بهاری،
دست زمان را در پاییز قلبم رها کند
صفای روی تو،تقدیم می کنم با عشق.
همیشه گرمم همواره روشنم با عشق.
به جان دوست،که غمخوار دشمنم با عشق.
که بیستون را از پا درافکندم،با عشق.
که من برای تو فریاد می زنم:با عشق
اگر گله ی خشونت جاده ها با تست
من این سالهای غبارین را
در رنگ فراموشکار نگاهت
باور کرده بودم!
