ولی افسوس ………او هرگز نمی داند

نگاهش می کنم شاید بخواند از نگاه من

که او را دوست می دارم……

ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمی خواند

به برگ گل نوشتم من که او را دوست می دارم

ولی افسوس او گل را به زلف کودکی اویخت … تا او را بخنداند

به مهتاب گفتم ای مهتاب سر راهت

به کوی او سلام من رسان و گوی:

تو را من دوست می دارم

ولی افسوس چون مهتاب به روی مه ترش لغزید

یکی ابر سیه امد که روی ماه تابان را بپوشاند

صبا را دیدم و گفتم :

صبا دستم به دامانت بگو از من به دلدارم

تو را من دوست می دارم……. ولی افسوس و صد افسوس

ز ابر تیره برقی جست که قاصد را میان ره بسوزاند

کنون وامانده از هر جا دگر با خود کنم نجوا …

یکی را دوست می دارم ولی افسوس او هرگز نمی داند

نوشته شده در سه شنبه 89/1/10ساعت 1:38 صبح توسط وحید نظرات ( ) | |