یادداشت های یه آسمونی
انسان کامل بودن یعنی دست کشیدن از تمام عادات و احساسات مثبت و منفی و اختیار کردن سرشتی نا شناخته و متفاوت با نفس. این تغییر با شعله کشیدن نور الهی در قلب انسان آغاز میشود تغییری کامل که در ذهن و درسلول های مغز و در ذره ذره بدن صورت میگیرد و انسان را تبدیل می کند به موجودی با جسمی سبکتر و شفافتر . پرده ها کنار می رود و دیدگاه قاطع و معین می شود و همه چیز دیده و شناخته می شود. بر اساس نظریه های عرفانی رایج این امکان برای آدمی وجود دارد که در این بعد کاملا متفاوت از شعور و آگاهی همه چیز باشد. وقتی دانه یا نی شکافته می شود ظاهرا درون آن چیزی نیست اما همین هیچ جوهر درخت است لذا درست به همین ترتیب میلیونها سال قبل از انفجار بزرگ هیچ چیز جوهر همه چیز بوده است. این حالت که هیچ قانون یا تجربه مادی در مورد آن صادق نیست در صوفی گری تقدیر شخصی نامیده میشود که قابل درک توسط هیچ انسانی نیست ولی خود نمیتواند از محضر خدای تعا لی مخفی باشد. خداوند در تنهایی مطلق زمانی که گنجینه اسرار بود رو به خود کرد و عظمت این جوهر و عشق را پراکند او خواست که این گنجینه کامل شناخته شود و نور خود را خلق کرد این شکل کاملی بود که شعور الهی را منعکس می کرد. دین اسلام این نور را نور محمد (ص)می نامد ولی مقصود از آن نور تمام پیامبران, قدیسین بودایی,مسیحی,صوفی و نور انسان کامل است این نور الهی که بر اساس قوانین الهی شکل می گیرد حتی قابل تصور هم نیست و جوهر تمام معنویات و شعله همیشه جاوید زندگی است ما قادر به تشخیص این جوهر که شکل کامل و بی نقص خداوند است نیستیم. این نور مانند دیگر منابع مادی قابل لمس نیست در این نور همچنین حیات روح انسان قرار دارد. خداوند وقتی برای آفرینش چیزی اراده می کند فرمان می دهد: باش و فرمان او فورا اجرا میشود (کن فیکون)این فرمان باش فقط در اختیار خداوند است. روح الهی ان را دریافت نمود, فرود امد و جهان شروع به شکل گیری کرد. و در نخستین ثانیه های این انفجار اتمها شکل گرفتند وبا پیوند اتمها خورشید ستارگان و جهان تشکیل شدند روح الهی از وجود متعالی به جهان مادی هبوط کرد و قدم به جهان ماده گذاشت اما فقط انسان در شکل و شمایل خداوند افرید شد یعنی خداوند از روح خود فقط در وجود انسان دمید. کوتاه سخن اینکه انسان از یک ساختار روحانی برخوردار است که به این دنیای مادی تعلق ندارد. بر طبق نظر قصوب این روح خود واقعی انسان را تشکیل میدهد و از دنیاهای دیگر یعنی دنیای ارواح و دنیای فرشتگان درجه به درجه به این جهان هبوط کرده است و با پوشیدن لباس جسم در این جهان قالب عینی یافته است. برای روحی که به این جهان تعلق ندارد خیلی طبیعی است که آرزوی وطن خود را داشته باشد. انسان در دنیای مادی خود را با جسم یکسان میداند و در واقع تمایل به اموال, مقام, شهرت وقدرت دارد و این در جدایی او نهفته است. این درد جدایی یک روز چنان در شخص انباشته می شود و او را در بر میگیرد که او را به مویه وزاری وا میدارد چگونه میتوان زاری نکرد ؟ چرا که جایی که پشت سر گذاشته شده محضر یگانگی وعظمت خداوند است. که نی نماد و نشانه روحی است که از وطن واقعی خود دور افتاده است نی با صدای نافذ, غم انگیز و محزونش به خداوند شکایت میبرد و می خواهد به نیستانی که از آن جدا شده باز گردد. با نی گفتم که بر تو بیداد ز کیست بی هیچ زبان ناله و فریاد ز چیست نی گفت ز شکر لبی بریدند مرا بی ناله و فریاد نمیتوانم زیست مراحل طی شده تا ورود به قالب انسان پس از ترک محضر خدا شبیه مراحل طی شده از بریدن نی از نیستان تا تبدیل ان به ساز نی است . نایی ببرید استاد از نیستان با هفت سوراخ و ادمش نام نهاد ای نی تو از این لب امدی فریاد ان لب را بین که این لبت را دم دارد خداوند از تک سلولیها تا پیچیده ترین موجودات را از وجود خود آفرید اما از روح خود فقط در وجود انسان دمید. نفس دمیده شده در نی نیز بیان گر همین مطلب است درون نی خالی است و صدا در اثر نفسی که در آن دمیده میشود به وجود میاید در حالی که سر نی باز است انتهای دیگر آن نیز در دهان نوازنده است و اگر انسان شخص کاملی باشد صدایی که از درون نی به گوش میرسد صدای خدا خواهد بود. انسان نیز مانند همین نی است وقتی که شخص انسان کامل میشود با خلاصی از خویشتن خود در واقع از خود خالی میشود. او صدای خدا میشود آیینه خدا میشود و به تعالی میرسد با خدای خود یکی شده و به کمال میرسد. مراسم سماع بیانگر داستان خلقت روح متعالی مرسوم به نور محمد (ص) است که با فرمان باش (یعنی شروع هبوط آدمی )اغاز می شود و بعد از خروج یک انسان کامل می شود. ضرب آهنگ مضاعف دف بیانگر فرمان باش است که خداوند در زمان خلقت جهان صادر کرد و به دنبال آن نوای نی نماد دم قدسی است که با این فرمان بعد از هبوط نور خداوند به جهان به جسمهای بی جان جان بخشید. پس از نوای نی شیخ و درویشان به عنوان جسمهایی که با این دم قدسی جان گرفته اند با دستهایشان زمین را لمس میکنند این عمل نشانه اراده آنها به انسان کامل شدن و تکمیل فرمان باش به عنوان انسانهایی است که قدم در راه کشف حقیقت گذاشته اند.
