وای چه خسته می کند تنگی این قفس مرا
پیر شدم نکرد از این رنج و شکنجه بس مرا

پای به دام جسم و دل همره کاروان جان
آه چه حسرت آورد زمزمه ی جرس مرا



گرگ درنده ای تاخت به من به نام زندگی
پنجه که در جگر زند نام نهد نفس مرا

طوطی هند عالم قدسم و طبع قندجو
وه که به گند خاکیان ساخته چون مگس مرا

من که به شاخ سرو و گل پا ننهادمی، کنون
دست نصیب بین که پر دوخت به خار و خس مرا

آب و هوای خاکیان نیست به عشق سازگار
آتش آه گو بسوز آنچه به دل هوس مرا

جز غم بی کسی دراین سفله سرای ناکسی
من نشناختم کسی گو مشناس کس مرا