یادداشت های یه آسمونی
می خواهم زنده بمانم! این جمله ایست که در ذهن هزاران هزار انسان وجود دارد و هر کس برایش می جنگد. او می جنگد اما نمی داند که هرچقدر می گذرد یک قدم از ان دور می شود. می دود که به او برسد اما با اینکار یه قدم از او فاصله می گیرد. اری او هر لحظه به سوی مرگ می رود در حالی که اصلا نمی فهمد مرگ در انتظارش است. نمی فهمد که امروز و فرداها باید برود اما می جنگد به خاطر پوچ... او در این جنگ خیلی چیزها را زیر پا می گذارد و شعار او اینست: اری او می خواهد بماند اما در پی این ماندن هر چیزی را زیر پایش له می کند. او به دوستی ها بها نمی دهد. او خیانت می کند. قلب انسان های مهربان را می شکند و هزاران هزار کار انجام می دهد چون می خواهد زنده بماند. اما ایا این زنده ماندن است؟ افسوس که هیچ کس به این حرفها بها نمی دهد و تنها به دنبال چیزی است که در ان سود باشد. او زندگی می کند اما با ذلت... و هیچ کس این ذلت را درک نمی کند زیرا همه می گویند: اما به چه قیمتی؟ به قیمت دراوردن چیز کثیفی به نام پول! چیزی که در نظر افراد انگشت شماری پوچ است و خالی! البته گناهی ندارد وقتی می بیند همه ی مردم قبل از اینکه او را بشناسند، به وضع زندگیش می نگرند. اگر او پول داشته باشد یعنی همه چیز دارد: احترام، اعتبار، آبرو و چیزهای دیگری که از گفتنش بیزارم. اری این انسان امروز است... اما انسان دیروز چه؟ انسانهایی که برای اینکه نامشان به نیکی یاد شود کارهایی می کردند که انسان امروز از شنیدن ان لرزه بر اندامش می افتد. و هنوز که هنوز است ما ان کارها را به نیکی یاد می کنیم. انها مهر داشتند و در دوستی کوتاهی نمی کردند. انها شانه های خود را پله ایی برای بالا رفتن مردم از نردبان سعادت قرار می دادند و در عوض ان چیزی جز عشق و دوستی نمی خواستند. انها خودشان بودند نه پشت نقابی زیبا چهره ی کثیفشان را پنهان می کردند نه توقع زیادی از مردم داشتند. اما همه ی انها تنها بودند و حال نیستند... ای کاش مردم به انسان های دیروز بنگرند و سرنوشت انها را سرلوحه خویش قرار دهند. هرچند این خیالی بس واهی است.... 
