یادداشت های یه آسمونی
این مطلب بخشی از تعبیر سهروردی از خلقت انسان (حسن، عشق و حزن ) است که از نظر من جالب بود، تا نظر شما دوستای خوبم چی باشه؟! خلقت جهان مرهون حُسن و عشق و حُزن است، این سه برادرند، حُسن یعنی ارشد برادران، در خود نگریست؛ لطیف ترین مواهب الهی را در خود یافت. لبخندی زد، هزاران فرشته به وجود آمد. عشق برادر میانی با حُسن، انس داشت، از تبسم حُسن مضطرب شد. محو جمال و شیفته ی کمالش شد و چون بعد از وصال فراق روی نمود، برادر کهتر که اندوه نام داشت، با عشق درآویخت و از این آمیختگی، آسمان و زمین قدم به عرصه وجود گذاشت. بعد از چهل روز که انسان آفریده گشت، اهل ملکوت به دیدار او مایل شدند. زیبایی گفت: اول من به دیدار او روم. پس بر مرکب کبریا سوار شد و به شهرستان وجود آدم رسید. جایی بس خوش دید. در آنجا مقام کرد. عشق به دنبال او آمد، خواست خود را آنجا بگنجاند، پیشانیش به دیوار دهشت خورد و از پای درآمد. حُزن دستش گرفت. عشق دیده باز کرد و اهل ملکوت را دید که تنگ درآمده بودند. روی بدیشان نهاد. ایشان خود را تسلیم او کردند و پادشاهی خود بدو دادند و جمله روی به درگاه حُسن آوردند. چون نزدیک رسیدند، عشق که سپهسالار بود، نیابت به حزن داد و فرمود تا همگی از دور زمین بوسی کنند زیرا که طاقت نزدیکی نداشتند. چون اهل ملکوت را دیده به حُسن افتاد، جمله به سجود درآمدند و زمین را بوسه دادند و آدمی به خلعت آنان آراسته شد.
