یادداشت های یه آسمونی
از همه ی خطوط جهان دو خط را به یادگار نگه داشته ام:
خط افق... آن جا که تو آسمان را برای من به زمین دوخته بودی.
خط کنار لبهایت... آن جا که من زندگی را به خنده تو سنجاق کرده بودم.
...
عشق من سایه ای بیش نبود.
تو در برابرم ایستادی
و همه جا تاریک شد.
...
کاش نامنت را بر قلوه سنگی نوشته بودم تا حالا در جیب بالاپوشم می گذاشتم و تا کنار زنده رود قدمی می زدم...
اما نامت را بر باد نوشتم و حالا جهان از غوغای توفان و دستهای من در خالی جیب هایم می لرزند.
...
اکنون می پندارم عشق تو خود مرگ بود در کالبد زندگی.
آمد و مرا به خود خواند و در خود فرو برد و رفت.
حالا من در مرگی به درازنای زندگیم مرده ام. 
نوشته شده در جمعه 87/6/1ساعت
7:39 عصر توسط وحید نظرات ( ) | |
