نه هر که چهره برافروخت دلبری داند نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن غلام همت آن رند عافیت سوزم وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی بباختم دل دیوانه و ندانستم هزار نکته باریکتر ز مو این جاست مدار نقطه بینش ز خال توست مرا به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه

نه هر که آینه سازد سکندری داند کلاه داری و آیین سروری داند که دوست خود روش بنده پروری داند که در گداصفتی کیمیاگری داند وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند که آدمی بچه?ای شیوه پری داند نه هر که سر بتراشد قلندری داند که قدر گوهر یک دانه جوهری داند جهان بگیرد اگر دادگستری داند که لطف طبع و سخن گفتن دری داند

نوشته شده در دوشنبه 87/7/29ساعت 1:24 صبح توسط وحید نظرات ( ) | |